Głupio się przyznać, czyli luźna refleksja.

Przejmuję się RPG. Przejmuję się tym, co pojawia się w grze. Czasem się tak zdarza (nie zawsze) że nagle to jest we mnie, w środku.
Dużo myśli, których trudno się pozbyć. Nawet nie nazwę tego immersją. "Limbo"?

To tak samo, jak z książkami. Chodzi o historię, dramatyzm. Wyróżniające się postacie. Część z tych opowieści zostaje z nami i dlaczego z RPG nie miałoby być tak samo?

Zauważyłam też, że jeśli "poczuję" w ten sposób historię lub postać; całkiem nieźle wychodzi mi tworzenie epilogów. Smutnych, fatalistycznych - nigdy nie jest to happy-end.
Może udaje mi się pokazać dramatyzm bez przerysowania, komiksowego heroizmu? Może coś innego jest przyczyną.

Zawsze musi być ten pierwszy raz.

I nie mam tutaj na myśli pierwszej notki na blogu, tylko pierwszą poprowadzoną sesję RPG. Tak! Przeze mnie! Nie do wiary!

Wzbraniałam się przed tym długi czas. Powodów było kilka - ach, te kompleksy. Lęk przed brakiem pomysłu, dezorganizacją na sesji, "brakiem odpowiednich słów w głowie", podsumowując - lęk przed niepowodzeniem.

Skąd się więc wziął pomysł, aby poprowadzić Apocalypse World?

Główna przyczyna jest prozaiczna - w moim bliskim otoczeniu brak osób chętnych do prowadzenia, czy też zdolnych do tego aby konsekwentnie wytrwać w postanowieniu aby prowadzić. Decyzję podjęłam spontanicznie, przed wizytą dwójki znajomych.