Apocalypse World - sesja III, czyli - These Things

"I'm not a bad man, I'm just overwhelmed
It's cause of these things, it's cause of these things"

 Poszliśmy za ciosem i trzecią sesję rozegraliśmy następnego dnia, w czwartek 12.08.

Zacznę od kontynuacji fabuły. Pierwsza scena - McKenzie, który właśnie ocknął się gdzieś na murach otaczających hold. Na dole, za murami, widzi ludzi z gangu Fostera, którzy przeprowadzają kolejną egzekucję (nie słychać strzałów, tylko krzyki mordowanych). McKenzie biegiem rzuca się w powrotem w kierunku gabinetu Fostera, po drodze zabijając dwóch strażników.
Jedna ważna rzecz, o której wcześniej zapomniałam, a która pojawiła się na poprzedniej sesji - TiM używając augury skonstruował urządzenie, za pomocą którego odizolował Fostera od maelstromu (po czym Foster po prostu zasnął z wyczerpania). Teraz gracze zaskoczyli mnie totalnie - TiM i McKenzie postanowili zabrać Fostera z holdu i wynieśli go zawiniętego w prześcieradła. Stwierdziłam, że w tym wypadku powiem "tak" i udało im się to.


Hold opuścili razem z dwójką przydzielonych im przez Roarka ludzi - Snow oraz drugim najemnikiem, którego sami mieli wybrać. Tutaj też zostałam zaskoczona - zamiast wybrać osiłka do roli mięsa armatniego, poprosili o tego, który - według ich wiedzy - jest najmniej lojalny. Dostali Sweetsa - wydawało się to logiczne, skoro był najmłodszym nabytkiem "Rodziny".


Przed wyjazdem McKenzie udał się do Dorka, sierżanta oraz kwatermistrza Fostera. Postanowił (po raz kolejny) wziąć sprawy we własne ręce i zabrać od Dorka paczkę z lekami dla Tum Tuma. Skończyło się na strzelaninie - wprawdzie Paradoks użył reputacji, i może trochę w tym mojej winy, ta scena mogła wyjść lepiej - jednak stwierdziłam, że fikcja decyduje, a Dork po prostu nie pozwoli komukolwiek, aby przychodził do niego i rozkazywał mu w jego własnym holdzie. McKenzie nie próbował manipulacji, wybrał użycie siły. Oprócz leków dla Tum Tuma, zabrał jeszcze trochę rzeczy, łącznie z dziwnie wyglądającymi strzykawkami z niebieską substancją.

W drodze z Seacouver w góry było kilka ładnych scen interakcji między poszczególnymi graczami oraz NPcami, długo by opisywać. Jednocześnie - co jest fajne - udało nam się uniknąć dłużyzn.

Przede wszystkim - gracze dowiedzieli się o Blue / "B" - narkotyku, od którego najwidoczniej uzależniony jest Foster, a który jednocześnie sam rozprowadza po holdzie.W trakcie konfrontacji z Fosterem (nadal odciętym od maelstromu) McKenzie musiał użyć na nim manipulacji, aby w ten sposób przekonać go do swoich racji - Foster w ramach zapewnienia o dobrych intencjach zażądał "B".

Jednocześnie było sporo kombinowania - co zrobić z dwójką ludzi Roarka i jak nie dopuścić aby dowiedzieli się, że gracze wiozą Fostera w busie TiMa? McKenzie postanowił się odłączyć wraz z córką, odwieźć ją do domu i sprawdzić, czy wszystko jest ok; TiM i Lauryn musieli go kryć przed Snow (bardzo szybko okazało się, dlaczego Sweets wydał im się "dobrym" wyborem, koleś nie jest przekonany do sprawy i mimo niewątpliwego uzdolnienia technicznego, jest po prostu tchórzem). 
 
Sesja zakończyła się w momencie, kiedy gracze dotarli do miejsca, którego najwidoczniej szukali - wejścia do starej, opuszczonej kopalni. Uznałam, że to dobry moment, żeby ciąć, skoro doszliśmy do węzła fabularnego, gdzie kilka wątków się łączy, i wiele się wkrótce rozstrzygnie.

• Co wyszło na sesji najlepiej, co mi się najbardziej podobało?

- brak dłużyzn, dynamicznie zmieniające się relacje pomiędzy postaciami graczy oraz NPCami
- zadałam graczom pod koniec sesji pytanie "co waszym zdaniem się dzieje i kto jest za to odpowiedzialny". Każdy z nich miał odmienne zdanie i inne przewidywania na przyszłość, czasem dość radykalnie się różniące.
- postacie częściowo współpracują, częściowo działają niezależnie od siebie, nie chodzą wszędzie razem niczym lemmingi
- ewolucja frontów - jeśli gracze zwracali na coś dużą uwagę, to moją reakcją było - to musi być naprawdę ważne! Kilka wątków fabuły urosło dzięki temu w znaczenie.
- Paradoks bardzo ładnie reagował na moje zagrania, dotyczące tego, nad czym nie miał kontroli. McKenzie szedł i działał tak, aby tę kontrolę zdobyć (rozmowa z córką na 2 sesji, na 3 - odebranie paczki z lekami od Dorka).
- Korul z kolei świetnie działa, wykorzystując maelstrom - dokładnie tak, jak moim zdaniem powinno się z niego korzystać. Daje mi w ten sposób okazję, aby bardzo wiele dodać.
- Zuza i jej interakcja ze Snow - nie mówcie mi, że to się nie zmieniało po poszczególnych scenach! Z początku była tutaj rywalizacja o to, kto będzie prowadził całą "wyprawę". Snow objęła przywództwo bez dyskusji i założyłam, że nie ustąpi, chyba że będzie manipulowana / uwodzona przez Lauryn (ew. jakieś siłowe zagranie, jednak to już by miało poważniejsze konsekwencje). Zuza rozegrała to tak ładnie, pokazując jednocześnie dużo na temat swojej postaci, że Snow jednak sama ustąpiła (znowu - powiedziałam "tak"). Snow odsłoniła się przed Lauryn - i jakiś czas później tego pożałowała, kiedy McKenzie i jego córka zniknęli, a Lauryn wykręciła się od odpowiedzi.
- no i oczywiście scena z porwaniem Fostera! Czułam się zaskoczona w pozytywny sposób - nie tak, żeby nie wiedzieć, co robić i jak na to zareagować - zaskoczył mnie sposób, jaki gracze wybrali aby zareagować, oraz to, co postanowili przez to osiągnąć. (jednocześnie dali mi też okazję, aby zrobić wiele fajnych rzeczy, jeszcze się przekonają).

• Co podobało mi się już mniej:

- pierwsza scena, w której podjęłam się próby wygładzenia tego co wyszło słabo na koniec poprzedniej sesji; w momencie kiedy zaczęłam prowadzić narrację dla Paradoksa, po prostu mi przerwał bo "już chciał coś zrobić"
- bałagan, który został po sesji w moim pokoju
- moment, w którym Paradoks używał reputacji - widzieliśmy trochę inaczej to, jak silny wpływ ma reputacja na fikcję. Moim zdaniem jest to jeszcze do obgadania, bez fochów.
- czasem mam za mało czasu żeby się zastanowić, potrzebuję go więcej.
- mam wrażenie, że Paradoks ma do mnie małe zaufanie jako do MC. Musimy zacząć się dogadywać w inny sposób, inaczej będą kłótnie.
- muszę jakoś zaktywizować Zuzę, aby grała zgodnie z zasadą "if you do it, you do it; to do it, you have to do it"
- słabo się czuję przy scenach walki. Jednocześnie mam problem z rozstrzyganiem wątpliwości mechanicznych. Przykład - potyczka McKenziego z kilkoma gangerami. Ja uznałam, że liczą się jako mały gang, ich przywódcą jest Dork (obecny na miejscu sierżant i zastępca Fostera). Paradoks uparł się, że skoro to członkowie gangu hardholdera, to on liczy się mechanicznie jako przywódca. Wciąż nie jestem do tego przekonana.


Śmiało powiem na koniec, że była to najlepsza sesja, jaką do tej pory rozegraliśmy.